De klompen van mijn vader
De klompen van mijn vader zijn wit en versleten. Nog van het traditionele model. Waarschijnlijk heeft hij ze niet gekocht want er zit een sticker op “Dactylo Uitzendburo” en dat verklaart veel. Want mijn vader was niet van de klompen… Mijn vader werd weduwnaar op zijn 37ste en zorgde hierna voor mij en mijn 3 broers. Het was een ruige bedoeling thuis; mijn broers hadden het stokje van mijn vader over genomen en motorcross was het toverwoord. Het waren stoere gasten die 4, de ene wat meer macho dan de ander. Maar mijn vader was de grootste en dan ook in alles: van auto tot kleding! En zo is dat gebleven tot…
Hij was begin 60 en wilde weer terug naar Apeldoorn, waar al zijn kinderen ook woonden. Tot ieder’s verbazing kreeg hij de vraag of hij misschien in de kosterwoning wilde wonen van een leegstaande kerk aldaar. Het was een enorm gebouw; de kosterwoning zat aan de kerk vast en men vond mijn vader wel een geschikte huurder om anti-kraak tegen te gaan. Wat hebben we hierom gelachen en geloof me, het werkte! Zo speelden onze kinderen in de kerk en beklommen we de trap naar het spreekgestoelte omhoog om liedjes te zingen. Het was er vaak feest!
Misschien was het de kerk die vat op mijn vader kreeg, ik ben er nooit achter gekomen maar op een dag stonden ze daar… ouderwetse klompen voor de voordeur van de koster’s woning! Van de zomer naar de winter en weer naar de zomer. Ik zag ze verslijten met de jaren en toch heeft niemand ooit gezien dat hij ze droeg. Niet dat wij dat een schande zouden vinden, o nee, maar hij was er zelf veel te ijdel voor!
Het was een vreselijke dag dat ik met mijn broers op die zondag naar de koster’s woning gingen, waar alles was hoe hij het, onwetend van zijn lot, achtergelaten had. Zijn ontbijtbordje op het aanrecht, de klompen wachtend voor de deur… En nadat wij hem hadden begraven, strak in het pak en met zijn eigen geurtje op, kwam het onvermijdelijke moment dat we de koster’s woning moesten ontruimen. Ik weet wel waarom ik de klompen wilde hebben (heb ze nog uit de buurman’s handen getrokken zelfs!), want ze stonden symbool voor iets wat ik al jaren wist: mijn vader was allang geen macho meer! Maar een zachtaardige man die ons altijd liet lachen met zijn fratsen en dol was op ons en zijn kleinkinderen.
Het is 11 jaar later en ik heb ze in mijn hand, de klompen van mijn vader….
Marion Smid woont in Duiven, blogt sinds enige tijd over haar persoonlijk leven (dit is haar eerste blog), maakt beelden van keramiek en is account manager in webdesign.
