Klaar voor de start? Af!
Hoewel ik me meer een Oost-Nederlander dan een zuiderling voel, horen we toch echt bij regio zuid wat betreft schoolvakanties. Die verdeling is nu eenmaal horizontaal en niet verticaal gemaakt.
Afgelopen week was het dan ook onze beurt om weer te starten.
De week ervoor waren we op school bezig met voorbereiden en hadden we een startvergadering: is alles in orde om goed te kunnen starten? Welke zaken komen binnenkort al op ons pad?
Normaal voor mij gesneden koek, maar nu liep ik af en toe een beetje verloren rond. Starten op een andere school is toch even anders. Oh ja, zo voelde het als stagiaire in de eerste weken. Eerst maar eens een rondje lopen, kasten en deuren open doen, magazijnen bekijken, om een beetje een idee te krijgen van wat ik waar kan vinden. Thuis had ik de leerlinggegevens al doorgenomen, maar zonder gezichten erbij was dat toch lastig te onthouden. Volgende week nog maar een keer lezen, dan met de namen aan de gezichten in mijn hoofd gekoppeld, nam ik me voor. Zo bleek er steeds wel iets te leren en te ontdekken. Onderweg naar huis zag ik bij de school in ons dorp de zo bekende auto’s van mijn vorige collega’s staan. Ook bezig natuurlijk, ik kon me precies voorstellen wie, wat, waar, waarmee en hoe. Nu hoorde ik daar niet meer bij, toch een gek idee.
Maandag 31 augustus was het dan echt zover: mama naar een nieuwe school, de oudste naar een nieuwe groep en de jongste naar een nieuw lokaal. Ik weet niet wie het ’t spannendst vond.
Onze jongste werd al niet zo vrolijk wakker en wilde zich niet gaan aankleden, mopperde dat hij niet naar school wilde en dat het gewoon nog vakantie was! Op een gegeven moment was ik er klaar mee en reageerde ik niet meer zo tactvol: ‘Hoor eens, ik snap best dat je het spannend vindt, maar voor mij is het ook spannend. Ik moet naar een heel nieuwe school! Je bent ook gewoon nog te moe, was dan ook eerder gaan slapen, dat gedoe ’s avonds ook altijd!’ Hij keek me even aan. Nee, spannend vond hij het helemáál niet, hoe kwam ik erbij? Moe was hij ook niet, nee hoor, echt niet. Maar iets anders had hij ook opgevangen, zo bleek.
‘Mama, je mag mijn knuffel wel meenemen. Dan kun je daar even mee knuffelen als je het spannend vindt. Welke wil je?’ Aaaah… de schat. We bedachten dat paard eigenlijk niet een hele dag zonder konijn zou kunnen en andersom ook niet, dus mocht ik ze allebei meenemen. ‘Maar,’ zei hij ernstig, ‘als je klaar bent met knuffelen moet je ze wel weer in je tas doen. Anders vergeet je ze en dan kan ik vanavond echt niet slapen!’
En zo stond ik, een paar uur later, voor mijn nieuwe groep in een nieuw lokaal op een nieuwe school dit verhaal te vertellen, de knuffels in mijn handen. De kinderen van groep 5/6 vonden dit natuurlijk erg schattig. Daarna heb ik ze veilig weer in mijn tas gedaan. Ik had ze niet nodig, het was goed. Maar lief was het wel.
Sabine Averdonk was leerkracht aan de Joannesschool in Groessen en maakte na de vakantie een nieuwe start aan de Bernadetteschool in Loo. In de blog van Sabine Averdonk kunt u lezen over haar dagelijks leven.
