Het was het thema van de Kinderboekenweek dit jaar: Voor altijd jong! Met in de hoofdrol opa’s en oma’s. Vandaag werd het thema afgesloten op de Joannesschool. Na een ouderwetse dag was er ook een inloopavond. Ze hadden er flink werk van gemaakt, erg leuk om te zien. Kinderen mochten verkleed komen en ook alle leerkrachten zagen er prachtig uit. De kinderen zaten ouderwets in rijen, twee aan twee. Ze schreven met whiteboard stift op een dvd-hoesje met daarin een vel papier bij wijze van lei. Er waren oud-Hollandse spelen en er hingen kinderfoto’s van het team, we konden raden wie wie was. We mochten ook nog stemmen voor de Gouden Griffel en Gouden Penseel van de Joannesschool. Er was van alles te zien en te doen, het was een drukte van belang.
Vorige week sloten we het thema al af op de Bernadetteschool en liep ik als omaatje achter een rollator over het schoolplein. Ik voelde me helemaal niet jong, maar meteen heel oud, zo kromgebogen achter dat ding in een ouderwetse jurk en dito schoenen (ze stonden blijkbaar al zó lang in de verkleedkast op school dat de hakken na een wandelingetje over het schoolplein spontaan vergingen toen ik eenmaal weer in de klas op de vloerbedekking liep, ik zei nog: ‘Wat ligt hier toch allemaal jongens? Waar hebben jullie mee lopen kruimelen?’) , geitenwollen sokken en een sjaaltje om mijn hoofd. Ook veel kinderen hadden hun best gedaan om er als opa, oma of juist als kind uit de jaren ’50 (denk broderie, strikken in het haar, petje op etc.) uit te zien. Leuk!
Toch moest ik ook lachen om onszelf, want de opa’s en oma’s die ik om me heen zie – en ik zie er een heleboel bij school! – zien er natuurlijk lang niet zo ouderwets uit als dat wij ons verkleed hadden. Onze eigen oma’s hadden grijze knotjes of grijs permanent en doorgaans een bloemetjesjurk aan, al dan niet met jasschort. De oma’s die nu op het plein staan, zien er heel wat vlotter uit! Als er al een bloemetjesjurk aan te pas komt, is die hoogstwaarschijnlijk van Tante Betsy, King Louie of een ander hip merk.
Hoe ouder ik word, hoe minder oud ik oudere mensen vind. En hoe vreemder ik het vind als ik bijvoorbeeld hoor dat iemand met geboortejaar 1997 meerderjarig is. 1997, klopt dat wel? Dat kan nooit. Toen deed ik examen, zo lang is dat toch niet geleden? Nog eens tellen. Mmm. Oh ja. Toch wel. Ik voel me nog geen meerderjarig iemand ouder dan toen. Wel een beetje ouder, oké: werk, hypotheek, gezin, dat speelde toen nog niet. Maar verder? Raar hoor, hoe die tijd werkt. Over 40 jaar voel ik me hopelijk nog steeds hetzelfde en dan kijkt een hoogbejaarde vrouw me in de spiegel aan.
Anderen zien het natuurlijk wel. Vooral anderen die jonger zijn. Ik bedacht dat het toch echt tijd werd om te stoppen bij het bestuur van Rinoceros toen iemand van net zestien lodderig aan me vroeg: ‘Mevrouw, mag ik een glaasje water?’ Ik was 25 en voelde me nog niet echt een mevrouw. Een tijdje later werd het me nogmaals ingewreven door mijn toenmalige groep 8. Ik vertelde een anekdote over wat ik in een trein had meegemaakt en zei iets als ‘(…) en daar zat zo’n meisje, vrouw, meid, ja hoe noem ik het… Net zoiets als ik eigenlijk…’ Waarop groep 8 zo ongeveer in koor zei: ‘Een vrouw dus.’ Oké. Het was me duidelijk.
Daar staat een andere gebeurtenis tegenover: februari 2008, een koude, natte, donkere avond. Ik was alleen thuis toen de bel ging. Met mijn 28 jaar én mijn hoogzwangere buik schommelde ik naar de voordeur. Door het raampje zag ik een jongen van een jaar of achttien. Jeugdpuistjes, keycord om met daaraan een legitimatiekaartje, een stapel enveloppen in zijn hand. Hij kwam mij duidelijk iets verkopen, kaarten voor zieke, zielige of arme kinderen die ik hormonaal vast niet kon weerstaan. Ik deed de deur open, keek hem aan en toen sprak hij de Memorabele Woorden: ‘Goedenavond. Is je moeder ook thuis?’
Sabine Averdonk is leerkracht aan de Bernadetteschool in Loo. In haar blog kunt u lezen over haar dagelijks leven.
