Het blijkt enorm moeilijk, een kruis op de parkeerplaats lezen. Het kruis is enorm, er staat zelfs een bord bij, een bord dat de parkeerplaats voor de kneus afbeeldt. Met als bonus een bordje dat het kenteken weergeeft, mijn kenteken. Als je dat bij elkaar optelt; kruis + gehandicaptenparkeerplaats (drie keer woordwaarde) + kenteken, wordt best duidelijk wat daarmee bedoeld wordt toch? Het is vrij grafisch, je hoeft er verder niet voor te kunnen lezen ofzo. En toch is het moeilijk, voor heel veel mensen.

Het is zo’n week, zo’n week waarop mensen niet lijken te begrijpen dat je zo’n parkeerplaats niet voor niets krijgt. Eerst staat er iemand rustig op mijn parkeerplaats te wachten op iemand anders. Als ik kom aanrijden zie je een ietwat verwarde blik, daarna een blik opzij (op het bord met kenteken), nog een blik op mijn bus en het kwartje zie je bijna vallen. Oh, jij moet hier zijn, waar ik nu ben, chips dan moet ik weg en vervolgens komt er beweging in.

Kan gebeuren, nu het volgende terugkerende dingetje. Containerdag, deze dag vindt eenmaal per week plaats (tenzij het papiercontainerweek is, dan tweemaal) en aangezien het stoepje naast de huizen achter ons vrij smal is, worden de containers vaak op de weg gezet. En wat is er nu een betere containerparkeerplaats dan een leeg kruis? Dat denken de dames en heren van de vuilophaaldienst ook en dus is dat nu de vaste plaats. Het geval is alleen dat dat lege kruis er niet voor niets staat. Ik rij in een kneuzenbus, waar mijn elektrische rolstoel soms ingereden moet worden. Aangezien ‘beam me up Scotty’ nog niet werkt, moet ik deze er via een oprijplaat inrijden. Dat is lastig als er een hele lading containers voor staat. Ik (met mijn fysieke belabberde lijf) moet dan eerst alle containers verplaatsen, alvorens ik mijn bus in kan met mijn rolstoel. Dit kost mij zoveel van mijn energie dat die eigenlijk al op is voor ik op weg kan gaan.

Van de week kwam ik thuis, nadat ik met mijn bus op weg was geweest en nu hadden ze besloten dat ook kruis twee (die met de bordjes) ook een mooie containerparkeerplaats zou vormen. Breed uitzetten is makkelijker dan alles op hetzelfde kruis parkeren. Helaas betekent dit voor mij dat ik dan eerst de auto moet wegzetten, dan alle containers aan de kant moet slepen en vervolgens de auto terug moet zetten. Voor iemand zonder beperking hooguit irritant, voor mij teveel extra inspanningen die mij fysiek echt slopen. En nee, dat valt niet mee en ik overdrijf niet.

Het is blijkbaar in onze maatschappij ook ontzettend moeilijk te begrijpen dat de gehandicaptenplaatsen noodzakelijk zijn voor mensen met een beperking, dat die niet slechts voor het gemak zijn en zeker niet voor het gemak van anderen. En dan heb ik het nog niet eens over de containers die dagen daar achter de bus blijven staan, die ik op zaterdag nog moet verplaatsen als ik weg wil. Het is gemakzucht, geen onwil en ik begrijp best dat dat zo werkt. Maar denk in vervolg even verder aan de persoon achter het kruis. De persoon die al moeite genoeg moet doen de dag zonder al teveel kleerscheuren door te komen. Die waardeert het enorm als je haar parkeerplaats ‘schoon’ oplevert, zodat ze geen extra fitnessoefeningen hoeft te doen bij thuiskomst of vertrek…

Martine Reesink (44),moeder van een zoon van 15, woont in Duiven en schrijft een blog over haar leven met EDS, een bindweefselaandoening. Martine schrijft ook gedichten.