Mijn vorige blog ging over verkiezingen en het raken van mensen. Nu ik die blog teruglees, lijkt het alsof ik intuitief aanvoelde wat mij te wachten stond. Op 5 november vertrok ik met mijn man naar de Verenigde Staten om er bij te zijn als de eerste vrouwelijke president van de VS gekozen kon worden. En daar stond ik dan ineens ‘in Trump-land’. Al vloggend ervaarde ik jetlag, cultuurshock en dat wat dit alles en, niet te vergeten, de uitslag van de verkiezingen met mij deed: met een groot woord; emotionele breakdown.
Terug in Nederland gaat het gezins-, en politieke leven weer gewoon door, maar blijft de vraag ‘wat moet ik hier als Liemerse politica mee’ hangen. Tegelijkertijd wordt mijn ambitie en frustratie groter en groter. Mijn ambitie de manier van het besturen van de gemeente beter aan te sluiten bij de wensen en behoeften van haar inwoners en mijn frustratie niet te weten hoe dit te realiseren. De last wordt zwaarder en zwaarder, ik ga er een beetje krom van lopen.
En dan is het best lekker te vernemen dat eigenlijk niemand precies weet hoe. Ik had me al aangesloten bij een clubje ‘lokale vernieuwers’; bewoners, raadsleden, griffiers, ambtenaren, burgermeesters en gemeente-secretarissen die onderzoekend kleine stappen zetten. Experimenterend op zoek naar een nieuwe democratische mix. Ook zijn we in een werkgroep van duivense raadsleden zoekende.
Zo aan het eind van 2016, kom ik tot de conclusie dat we bewegen binnen de bestaande structuren en dat we stappen willen zetten in het vergroten van de zichtbaarheid, het veranderen van cultuur, investeren in vaardigheden en het verleggen van een deel van de zeggenschap. Wederom grote woorden, te realiseren door het zetten van kleine stappen. Maar ja, welke?
Ik ben in ieder geval weer aan het bloggen geslagen. Ennuh, suggesties zijn welkom.
Grote woorden kleine daden !
Vraag en kijk een wat de Duivense bevolking wil.
Heb luisterend oor naar deze.
Zijn wij allen politiek moe en durven we niet meer te strijden.
15 maart a.s. nieuwe ronden nieuwe kansen.