Daar rent ze heen. Mijn dappere meisje. In haar nieuwe broek en stoere schoenen. In haar te grote regenjas. In het donker door de regen. Rennend naar het schoolplein. Scannend wie er al is. De eerste schooldag in het nieuwe jaar.
Het was een fijne vakantie. Verjaardagen gevierd, feestdagen afgedraaid, uitstapjes gemaakt, oliebollen gegeten, vuurtjes gestookt, vrienden gezien, films gekeken, gespeeld, gestoeid, laat in bed, laat uit bed. Aandacht voor elkaar en onszelf. Alles in ons eigen tempo. Daar knapte iedereen van op.
De huiselijke cocon probeerden we vanochtend wat op te rekken door met de auto naar school te gaan. Met de vakantie als een dekbed om ons heen geslagen, trokken we door de regen een sprintje naar de auto. Voordat ik de auto startte, luisterden we samen stil naar het regengekletter op het autodak. ‘Fijn dat we met de auto gaan,’ zei ze. Nog zes kilometer.
‘Heb je een leuke vakantie gehad?’ vroeg ik haar onderweg. Dat had ze zeker. Ik ook, liet ik haar weten. ‘Ik denk zelfs dat ik je ga missen als je op school bent vandaag’. Ik hoorde het mezelf zeggen. ‘Niet dat dat erg is’ voegde mijn ratio snel toe. Want daar hoeft ze helemaal niets mee.
‘Waar komen regendruppels vandaan?’ vroeg ze zich af. Ik vertelde haar van de wolken, regen, rivieren, zeeën, oceanen, wolken. Dat het steeds vaker zal regenen. Dat de zeeën en oceanen groter worden en dat we maar eens een goede regenbroek voor haar moesten regelen.
School komt in zicht.
‘Heb je er een beetje zin in?’
‘Ja’ zegt ze vastbesloten ‘ik ga iedereen weer zien.’
Ze is er klaar voor. Zij wel.
We zijn er.
‘Succes lieffie.’
‘Dank je wel.’
Haar warme kus…
Ze slaat het vakantiedekbed van haar af en rent haar uitdagingen tegemoet.
Nu ik nog.
Regina Vermeulen is opgegroeid in Groessen. Werkt als freelance projectcoördinator voor natuur- en maatschappelijke organisaties. Ze schrijft meer dan ze tijd heeft. En wordt blij van alles wat leeft.
