Na een oproep in de krant Hét Gemeente Nieuws besloot ik me begin februari aan te melden als schrijver voor het levensboekenproject van Mikado. Ik had ongeveer een jaar daarvoor ook al een oproep gezien en die trok wel mijn aandacht, maar ik verzon voor mezelf allerlei smoesjes om me niet aan te melden. Nu er een herhaalde oproep kwam waarin stond dat eerder aangemelde schrijvers zich om allerlei redenen weer hadden afgemeld, vond ik het tijd worden die flauwe smoezen aan de kant te schuiven en een mail te sturen. Iets doen voor een ander en daarmee meteen iets doen dat ik leuk vind: verhalen luisteren en schrijven. Ik had geen excuus meer, vond ik.
De coördinator van het project kwam bij me thuis om kennis te maken, informatie te geven en ook liet hij een aantal voorbeelden zien. Vervolgens werd ik gekoppeld aan een mevrouw en ben ik gaan kennismaken met haar en haar dochter. Het bleek een lieve dame van in de 80 te zijn en samen vonden we dat het goed genoeg klikte om het avontuur aan te gaan. Ik vind het heel bijzonder dat zij bereid is voor haar familie haar levensverhaal op te laten tekenen door een (in eerste instantie) vreemde. Deze mevrouw zit vol verhalen, waardoor haar kinderen al jaren zeggen: ‘Ma, je zou het allemaal eens op moeten schrijven!’ Dat is er nooit van gekomen en inmiddels lukt het haar zelf niet meer. Vandaar dat ik dat voor haar ga doen en dat blijkt precies zo moeilijk te zijn als ik al dacht. Een mooie uitdaging dus.
Om de week ga ik naar haar toe om te luisteren naar een Nederland waarin vrouwen bij wijze van spreken tussen de soep en de aardappels hun achtste, negende of tiende kind kregen, waar jonge meisjes met paard en wagen een half uur onderweg waren om ergens in een weiland de koeien te gaan melken, waar boerenknechten en meisjes voor de huishouding inwoonden, waar stoofjes met gloeiende kooltjes werden klaargezet in een ijskoude kerk voorafgaand aan de hoogmis, waar de Duitsers het land bezetten en alles vorderden dat hun voorhanden kwam.
Ik luister soms ademloos, dan weer vol ongeloof, nu en dan met medelijden, maar ook regelmatig met een lach. Ik vind het een voorrecht om deze verhalen uit de eerste hand te horen.
Elk mens heeft zijn eigen verhaal. Fijn dat ik kan helpen om in elk geval dit verhaal niet verloren te laten gaan.
http://www.mikado-welzijn.nl/levensboek/
Sabine Averdonk
Heel bijzonder om dit te ( mogen) doen! Ik kijk naar de verhalen uit.
Succes Sabine!