Blog Sabine Averdonk | Griezelen op Pinterest

Veel gebruikt onder leerkrachten: Pinterest. Pinterest kun je zien als een gigantisch online prikbord. Op dit prikbord hangen als het ware kaartjes (pins) met daarop uiteenlopende ideeën, voorbeelden en tips: voor bijvoorbeeld je tuin, interieur, kleding, make-up, tatoeages, maar ook handvaardigheid- en tekenlessen en vooral daarom zo geliefd bij juffen en meesters. Er zit een zoekfunctie in, zodat je gericht kunt zoeken en de ‘pins’ krijgt die bij jouw zoekterm horen. Vervolgens kun je die pins op je eigen prikbord(en) hangen. Ik ben nog maar een beginner, met 13 borden en 222 pins. Een collega van mij heeft al 160 borden met bijna 16.000 pins. Zij heeft haar borden veel beter onderverdeeld en dus niet één bord ‘Juf’ voor alle schoolse zaken, zoals ik begon, maar aparte borden voor taal, rekenen, tekenen etc. en daarbij dan nog weer verschillende onderdelen. Dat ben ik ook van plan, maar ik verzand steeds in klikken en turen, zoeken en verbazen.

Ooit heb ik een opbergidee gepind. Van daaruit krijg je dan weer suggesties (“You might also like…” of “Related pins”) en door steeds verder te klikken binnen het onderwerp ‘organisation’, kwam ik op het spoor van de Amerikaanse household binders. Met verbazing voor het fenomeen, bewondering voor zoveel organisatietalent en respect voor het zichtbare doorzettingsvermogen van de makers ervan, zag ik de ene na de andere household binder aan me voorbij trekken. Huishoudmappen. Hoe kom je erop. Ik vind het huishouden doen al een hele kunst, de post documenteren ook, maar deze mensen combineren deze twee zaken schijnbaar moeiteloos. Een map waarin staat hoe je je gezin draaiende houdt, waar een kant-en-klaar boodschappenlijstje in staat dat je alleen nog maar aan hoeft te passen, waar telefoonnummers makkelijk bij elkaar staan (tandarts, huisarts etc.) en nog meer dingen die een mens als ik niet eens kan bedenken. Opeens realiseerde ik me, dat al deze pins, blogs en reacties daarop gepost waren door echte mensen. Echte moeders, vooral. Mijn verbazing lekte vrij snel weg om plaats te maken voor een vreemd onderbuikgevoel.

Ik las to-do-lijstjes zoals: bereid voedzame maaltijden voor mijn gezin/laat echtgenoot niet naar zijn werk gaan zonder knuffels en kussen/knuffel, speel en lach met mijn kinderen/creëer een thuis dat een veilige haven is. Wat?! Moet dat op een to-do-lijstje? Eng hoor. Verder zie ik bijvoorbeeld zeer uitgebreide schoonmaakschema’s, overzichten voor weekmenu’s, een huiswerkrooster, een klusjesrooster, een kam-de-pony-van-je-parkietrooster en weet ik veel wat nog meer. Het is natuurlijk bij veel zaken goed om een stok achter de deur te hebben, het zou voor mij misschien wel eens goed zijn op schoonmaakgebied, maar je kunt ook te ver gaan. Vind ik dan.

Ook geven vrouwen elkaar tips: ‘Het kost een paar jaar om je map te perfectioneren en op maat te maken voor jouw gezin. Geef niet te snel op.’ Of: ‘Ik vond het andere formaat fijner, maar mijn man is vrij traditioneel en dit concept is nieuw voor hem. Het doel is, dat je hele gezin gebruik maakt van de map. Hou dat bij het ontwerpen van je map altijd in gedachten.’ Dan nog de reacties: ‘Bedankt voor de vele voorbeelden en printbare formats. Ik ben nog maar net getrouwd en mijn man moet nog veel geduld met me hebben. Deze map zal me hopelijk op weg helpen een betere echtgenoot te worden.’ Huuuu, begin je het ook te voelen? The Stepford Wives in real life.

Ik kijk om me heen in ons opgeruimde huis. De Sint-spullen en verjaardagsslingers zijn weer weg, ik heb het aanrecht opgeruimd en de vloer is weer schoon. Rust voor het oog voordat de Kerstinvasie van de zolder komt. Ik vind het heus wel fijn wanneer de boel aan kant is, maar er liggen altijd snel wel weer boeken of tijdschriften, er staan kinderknutsels of onafgemaakte spionageprojecten, bollen katoen vanwege mijn plotselinge haakopwelling die weer even weggeëbd is, een stapeltje post dat ik zou doornemen maar ja, toen gingen we Monopoly doen, de deuren hangen vol tekeningen, er ligt een boodschappentas omdat we toch ineens iets anders gaan eten, kortom: er wordt geleefd. Geleefd en gelachen, geknuffeld en gekust. En dat zonder map.

Sabine Averdonk is leerkracht aan de Bernadetteschool in Loo. In de blog van Sabine Averdonk kunt u lezen over haar dagelijks leven.