Opeens zit hij binnen, op de mat van de keukendeur. Zijn hartje klopt als een razende, zijn oogjes schieten alle kanten op. Zijn half volgroeide vleugels pieken wat slordig alle kanten uit. Breed snaveltje, waar een flink gepiep uit komt. Kater Toby zit er trots naast. Ik vlieg van de bank, Toby schiet naar buiten, en het lukt me de pubermerel te pakken. Te groot om nog in het nest te blijven, te klein om al zelf voor zijn voedsel te kunnen zorgen. Een beetje zoals mijn eigen kinderen eigenlijk. Hij maakt een enorm lawaai, ik voel zijn hartje tekeer gaan in zijn borstkasje.
Gelukkig, deze heb ik gered! Zijn voorgangers legden het loodje op ons grasveld en ook talloze muizen, heel, half en doodgelikt, heb ik al mogen opruimen. Maar deze merel niet! Ik heb hem, hij is nog ongedeerd zo te zien en ik denk na waar we hem veilig kunnen uitzetten. Zijn ouders vliegen inmiddels paniekerig door onze tuin en de alarmkreten gaan door merg en been.
Met behulp van mijn man klim ik, met de merel in mijn handen, het keukentrapje op zodat we het jonge vogeltje op het platte dak van de schuur kunnen zetten. Daar zit hij volgens ons veiliger dan op de grond. We hebben immers naast kater Toby ook nog het illustere duo Pippa (poes) en Charlie (kater). Samen verantwoordelijk voor het minimaliseren van het muizenbestand in onze wijk.
Eenmaal bovenaan het trapje gekomen zet ik de merel op het dak. Hij hipt wat en neemt dan een enorme spurt naar de andere kant van het dak. Direct achter het schuurtje staan een paar enorme bomen en ik hoop dat hij vanaf het dak in de boom zal fladderen. Maar de merel is ofwel nog wat in shock, of nogal klungelig, want hij stort vanaf het dak naar beneden, en belandt achter het schuurtje alsnog op de grond. Recht voor de neus van een verbaasd kijkende Charlie… Zo gemakkelijk heeft hij zijn prooi nog nooit te pakken gekregen!
En zoals katten dat zo goed kunnen, wordt er nog een tijdje ‘leuk gespeeld’ met de merel. Ze zitten inmiddels in de tuin van de buren dus ik kan er niet meer bij. De jonge merel piept en roept, het ouderpaar vliegt met luide alarmkreten heen en weer en ik huil. Wat een gruwelijk schouwspel.
Ik houd enorm van mijn katten. Maar niet in de lente.
Ruby Van Den Bergh-Coenraads
