Het hernoemen van de groepsApp, gebeurde kort nadat we gisteren met z’n allen uitcheckten van Camping Dolomiti. Het was een ervaring. De hersenen van de zeven overige leden kraken om mijn nieuwe imago te plaatsen. De mijne eigenlijk ook wel. Mark was toch de zwarte-band-vechtsport-kampioen? Mark, die gisteren nog door partner Mila gemaand werd toen gli francese, onze campingburen, wederom al vloekend en tierend langsreden ‘hou je in Mark’! Iedereen zag het in gedachten al gebeuren, wilde het eigenlijk wel eens met eigen ogen zien; Mark die terugvalt in gewoontes van voor onze tijd. Mark die uitsmijter Percy van De Swing ooit met één welgemikte klap vloerde. Niemand had er ooit bij stilgestaan dat Mark een rauw verleden heeft. Dat vernamen we recent.
Ik mag hem graag. Mark, de vader van 3-jarige Mara en vent van Mila. Hij is rustig, opmerkzaam (handig voor een bioloog), slim, sportief, zoekt geen sensatie en klopt geen eigen schouders, zegt nooit teveel, en als hij wat zegt is het vaak interessant. Trekt regelmatig alleen de natuur in. Gisternacht nog. Net voor vertrek merkte hij op, kijkend naar de tent van z’n Franse buren, dat hij zich wel eens in de locatie van het toilet kon vergissen. Dat vond ik best subtiel voor iemand die rake klappen kan uitdelen.
Mark bleef opmerkelijk rustig toen ik de bejaarde receptionist topte in z’n razernij, bijgevallen door Heleen. Wij zouden ons tot 2:00u. ’s nachts als beesten hebben gedragen. Door ons zouden gli francese zijn vertrokken. Of we nooit meer willen terugkomen. Ik heb signore de receptionist verzekerd dat hij zich geen zorgen hoeft te maken dat hij ons ooit nog gaat weerzien. Dat als hij boos wordt zonder onze kant van het verhaal te horen, wij nóg bozer worden. Dat hij eens bij onze Italiaanse buren moet gaan informeren wie er nu vervelend was; wij of gli francese. Of hij misschien ook had vernomen dat gli francese onze kinderen bedreigden, raast Heleen mee. Of hij weleens had overwogen om vriendelijk en rechtvaardig te zijn voor zijn gasten, of dat misschien iets kon opleveren voor beide partijen, schreeuw ik er achteraan zonder het goede voorbeeld te geven. Aan wie hij eigenlijk meer dacht te verdienen; gezinnen die de Italiaanse cultuur omarmen of een Franse sadomasochist met z’n slaafjes?
Naja, ik weet niet of ik het allemaal zo vloeiend verwoord heb in het Duits, maar dit was de strekking. Hoe verder ik over de toonbank kwam, hoe meer hij achteruit deinsde.
Zijn autistische receptie-zoon op z’n eeuwige fietsje, had ons bij het ontbijt al op een soortgelijke tirade getrakteerd. Onderweg naar de receptie om te betalen, had ik me voorgenomen om vriendelijk te beginnen en indien onvriendelijk benaderd, Italiaans te reageren. Mi chiamo Redzjina!
Ik heb dus temperamentvol staan grommen en blaffen. Zeer efficiënt vanwege het Duits. Man, wat was dat lekker!
Il vecchio receptionist dimde. Moest ineens heel hard hoofdrekenen om de betaling af te ronden. Vergat het Duits en prevelde in het Italiaans iets van: ‘Die vrouwen zijn te forte. Die mannen zijn watjes. Die vrouwen doen alles, betalen, besturen…aiaiai, waar moet het naartoe met deze wereld.’ Na een week Italië is dat allemaal best goed te verstaan.
Onze bonte avond ervoor begon om 19:30u. met de barbecue, kinderen naar bed rond 22:30u. en grote mensen omstreeks 23:30u. In dat laatste deel maanden de vrouwen de mannen soms tot minder decibellen met een internationaal verstaanbare sssst! Ongeveer dezelfde ssst als die de chagrijnige Fransoos op het aangrenzende perceel regelmatig uitte op alle uren van de dag. Met dat Franse accent klonk die ssst meer als een giftige slang. Die van ons leek meer op het wegjagen van een vogeltje voor z’n eigen bestwil omdat de slang op de loer ligt.
De Fransoos had geen vrouw. Wel twee gelijksoortige schandknaapjes van een jaar of twintig die zich als een Siamese tweeling verplaatsten. Ze leken voor geen meter op hun leider, dus waarschijnlijk geen familie. De twee bumboys deden me denken aan Reek in Game of Thrones, schichtig, gepijnigd, in submissie gemarteld door hun meester. Dat gebeurde ongetwijfeld tijdens hun dagelijkse expedities naar de krochten van de natuur. Heel soms, als Il Duce niet in de buurt was, beantwoordden de twee Reeks bevend onze groet.
Mussolini deed dat nooit. Die blafte alleen maar dat we geen respect hadden, wat we in Italië deden als we geen Italiaans spraken, ving de 2- en 3-jarigen in ons gezelschap op onbewaakte momenten in een doodsstaar, wachtte met wegrijden tot een van hen een loopfietsje in het pad legde zodat hij er heen kon scheuren en er net voor piepend te remmen. Als een van onze stoelpoten op het pad stond of een fietswiel op zijn perceel, kregen we eenzelfde gekanker over ons heen. Zo’n eikel die tijdens zijn vakantie (en leven) een spoor van klagerij achter zich laat.
Met de overige, merendeels Italiaanse buren, hadden we vanaf het begin prima contact. Er werden handen geschud bij aankomst, we informeerden naar elkaars avonturen, we groetten elkaar, maakten een praatje, de kinderen speelden met elkaar, viva Italia!
Toegegeven, we waren wat luid gisteravond, zo tot een uur of 23:30u., de kinderen waren wild tot een uur of 22:00u. en ja we hebben in de afgelopen drie dagen meer dan eens onze attributen van het pad moeten halen zodat Benito er langs kon (één van de andere twee wegen kiezen was voor hem uiteraard nooit een optie). Ook ik werd wel eens kriegel van de krijsende blagen in ons gezelschap, maar de Italiaanse buren lachten dan geruststellend. De drie Fransen lachten nooit. Ook niet naar elkaar. Als ze al op de camping waren, doken ze linea rectum de tent in.
Op de groepsApp Campingterror 2016 verschenen na vertrek van Camping Dolomiti de volgende berichten.
Heleen;
Ehm… ik hoor net van Bart dat de fiets van de campingman een lekke band heeft
Mila;
En de Fransozen hebben gratis een lekker smaakje in hun drinkwaterfles geproefd gisterenochtend heb ik net van Mark gehoord
…….
Regina Vermeulen is opgegroeid in Groessen. Werkt als front office coördinator bij Cultuurspinnerij De Vasim. Ze schrijft meer dan ze tijd heeft. En wordt blij van alles wat leeft.
