Op een druilerige zaterdagavond gaan we op de fiets richting het Horsterpark. Dochterlief is allang vertrokken met haar trompet. We horen haar trompetklanken al van ver en fietsen de lichtjes tegemoet. We lopen onder de prachtige poort met wachters het ‘Dickens in de Liemers’-terrein op.
We komen langs de kraam met houten telefoonhoesjes. ‘Hee, u was er vorig jaar ook’, zeg ik tegen de meneer achter de kraam. ‘Jij ook’, roept de meneer van achter de kraam vrolijk lachend terug. Ik zeg: ‘Ik weet het nog precies want vorig jaar wilde ik een hoesje kopen, maar dat doe ik pas als ik een nieuw toestel nodig heb en mijn telefoon was en is nog steeds niet kapot.’ ‘Nou’, grapt de verkoper, ‘geeft u het toestel maar even hier dan regel ik dat.’
Lachend lopen we verder en nemen een kaartje mee van zijn kraam. Om zo een hoesje te kunnen bestellen via internet als die echt kapot is.
Bij de palingrokerij halen we paling voor de oma’s en opa’s. We kijken rond in het kraampje. Er is veel keuze. Ondertussen is een bevriende, mannelijke kennis met dochter naast ons komen staan. Hij bestelt ook een pondje paling. De verkoper zegt: ‘Hoeveel opa’s en oma’s hebben jullie eigenlijk? We moeten lachen, er lijkt hier in de ogen van de verkopers een nieuw gezin te zijn ontstaan.
De echte meneer Dickens
En daar komen we de echte meneer Dickens tegen. Hij stelt zich voor en we willen natuurlijk op de foto. We krijgen ook een heerlijk snoephartje uit het grote boek dat hij bij zich heeft. Hij is prachtig gesminkt. ‘Dat heeft de mevrouw van de smink gedaan.’ Ik herken deze meneer. Toen ik jaren geleden met de kinderen regelmatig naar de kinderboerderij ging, zat hij vaak in zijn uppie op de grasmaaier op dat grote veld. Hij geniet van zijn rol. Zijn stralende lach zegt genoeg. Vandaag is het zijn dag.
Op het pleintje zingt popkoor Repeat. Prachtig aangekleed en in geheel in Dickens-stijl. Ze zingen over ‘You don’t have to be alone at Christmas time’ en ik kijk mijn vrijgezelle vriendin lachend aan. We knijpen even elkaar in elkaars hand. En proosten op het volle plein met onze Dickens bekers – met statiegeld- gevuld met glühwein.
Op onze laatste ronde komen we weer op het pleintje. Dat is nu helemaal leeg, het is bijna sluitingstijd, het miezert. Er wordt nog wel muziek gemaakt. Twee arcordeons en een orgel. We gaan vooraan staan, dicht bij het houten knapperende vuurtje. Dan heeft dit ensemble ook publiek. Ze spelen smartlappen en het vrolijke levenslied komt bij ons binnen. Het wordt ook hier snel drukker. Plots komt er een meneer naar voren die twee voortanden mist, hij klimt op het podium en samen starten ze ‘het laatste nummer van deze dag’ . Een nummer over – natuurlijk… de liefde. Bij het refrein wijst hij met bevende hand naar mijn vrijgezellige vriendin en zingt. ‘Ik herken je met geslooooten ogen, want je zit in mijn hart’. Ze gooit haar paraplu in de lucht en geniet van de onverwachte aandacht van deze bijzondere zanger.
Ik weet het zeker. Dickens is in de Liemers heeft zijn betoverende werking op iedereen. Sprookjes bestaan in de Liemers.
Groetjes,
L(i)eve in de Liemers
Nicole Lieve werkt bij de Politie, is spelende hockeymoeder en woont in Duiven.
