Al dagenlang bekijk ik de site van schaatsbanen, maar het is kwakkelen. De nieuwslezer waarschuwt voor onbetrouwbaar natuurijs. Ok, dan niet, we besluiten te gaan sleeën bij het viaduct over de Betuwelijn. En dan ineens als je het niet verwacht zie je ze… fietsende mensen met schaatsen achterop richting het Rijnstrangengebied. Zou het dan toch? Ik ren snel naar boven op het viaduct en ja hoor, in de verte zie ik de schaatsers als kleine mensjes in het witte landschap met die typische schaatshouding zachtjes vooruit glijden.
Hup naar huis, schaatsen gepakt en de rust en de stilte tegemoet. Na de typische schaatsvragen… “Hoe is het ijs, zijn er scheuren, kraakt het?” “Ja hoor, maar dat hoort erbij,“ zeggen de waaghalzen. Het ijs trekt me als een magneet naar zich toe, de schaatsen gaan aan. De witte koeien in de uiterwaarden grazen op nog geen vijf meter van ons en wandelaars bezien het hele Anton Pieck plaatje vanaf de dijk. Opvallend is ook dat fotografen dit stekje ontdekken en er zelfs een al liggend op het ijs zijn kiekjes schiet. Een prachtige zon weerkaatst op het ijs, met rode koontjes komen we thuis.
Een dag later aan het werk en weer dat onrustige gevoel. De schaatskoorts is nu toch echt toegeslagen. Ik neem een snippermiddag en ga nu met het gezin op de schaats, de slee en de hockeysticks, die al vier jaar in huis waren, gaan nu ook mee. Eind van de dag komt de meneer met de schuiver, we steken de duim op en gaan op het knarsende ijs weer verder.
Als ik er op een ochtend na een rustdag weer ben, want tja… je gaat het wel voelen in de beentjes, vragen we ons af: wie is nu die onbekende ijsmeester die het ijs zo mooi veegt elke dag? Wie kunnen we daarvoor bedanken? Ja, de ijsmeester woont daar achter de dijk tweede boerderij, zegt een mannenclubje, een adres horen we niet. Als we meegebrachte koek en zopie opeten moeten we eerst een schaapskudde voorzichtig wegjagen bij onze tas. Hoe idyllisch is dat. In de middag komen ook de kinderen weer mee en spelen we een potje ijshockey bij, alweer, de rode gloed van de ondergaande zon. Het zal de laatste dag zijn denken we.
Een dag later weer aan het werk en dan komt er weer dat Appje. Zullen we nog een keer gaan? Het kan nu nog.. want tja zoals een oud gezegde zegt… ‘’Bij ijs en vis moet je het nemen als het er is…‘’ Afspraken worden verzet en het lukt weer om eind van de dag onder de bloedrode zon te schaatsen… Vandaag ontmoeten we hem eindelijk, de enige echte IJsmeester. We herkennen hem aan zijn kanariegele pak van de Liemerse schaatsvereniging. Hij vertelt ons dat je nu ook de grote ronde kan schaatsen van 6 kilometer. Durven we? Nou ja, onze IJsmeester wil wel voor schaatsen en zo vertrekken we op weg tussen de rietkragen de Rijnstrangen in… Windstil en alleen onze schaatsen die we over het ijs horen knarsen en vogels die boven ons in een V vliegen. Dit is echt het toppunt van onze schaatsdagen. Hier kan geen Elfstedentocht tegenop, dit is het echte ware Liemerse wintergevoel.
Nicole Lieve
Foto:Rene van de Peppel – LooLens fotografie
Fijn om te lezen.. mooi geschreven Nicole… alsof ik erbij was: heerlijk!
Geweldig voel me bijna weer qlijden op de schaats zó boeiend verteld, dankzij je appje ook van dit prachtige stukje natuur mogen genieten en dankzij de sneeuwschuivende ijsmeester niet op onze snufferd gegaan in een spleet want die waren er, hopelijk het volgende rondje van 6 samen.. Geboeid door je mooie blog..
Wanneer het kwik daalt van rood naar blauw
Staat alles stil. Werken, dat komt wel later
Zal hij nu dan komen die hartstochtelijk verlangde kou
Ik ploeg mij door de sneeuw richting het water
Hij ligt daar voor mij deze glinsterend plaat
Lacht en daagt mij uit, kom dan als je durft
Ik weet dat het nu alleen nog over schaatsen gaat
Ijsmeester