Mijn jongste zoon heeft jaren geleden de diagnose ADHD gekregen. Om hem nu vol te stoppen met pillen dat heeft mij nooit aantrekkelijk geleken. Om het toch eens te testen wat er zou gebeuren als hij medicatie zou krijgen, trokken we samen de stoute schoenen aan. In overleg met de psychiater kreeg hij zijn eerste doosje tabletten. Na een paar dagen waren we het allebei zat. Ik omdat het tegen mij gevoel in druiste en hij omdat hij nog drukker werd.
Met een kind die zoveel prikkels geeft dat de rest van het gezin er last van heeft, blijf je toch altijd zoeken naar de speld in de hooiberg. Tot dat mijn oog op een artikel viel over voeding en ADHD.
Ik legde mijn zoon uit dat hij tijdelijk een aantal voedingsmiddelen niet mocht eten en dat we dan gingen kijken waar hij op reageerde. De vergoedingen van het ziekenhuis was voor hem en dat was natuurlijk voor hem een flinke opsteker om het te doen.
Ik moet zeggen dat ik veel respect heb voor mijn zoon. Hij houdt zich keurig aan het dieet, zo goed zelfs dat hij vier kilo is afgevallen. Medische testen onder gaat hij met gemak en zonder te klagen.
En ik? Ik schotel hem elke dag een ander menu voor en het kost me meer energie dan mij lief is, maar ik houd vol. Als hij het kan, kan ik het ook. Alleen ik klaag inwendig en denk wat ga ik vanavond weer voor hem koken. Want de keuze is beperkt. Sinds jaren bak ik weer wentelteefjes en wafels.
Dit keer met speciaal meel en brood. Maar het is voor een goed doel. Op een dag zullen we dat ene product elimineren. Een ding hoop ik dan maar niet en dat het zijn favoriete product is namelijk brood. Want dan kan al het werk wel eens voor niets zijn geweest.
Ingrid Jansen-Tekelenburg
Het Spinnenweb
