Als moeder van een puberzoon, weet ik als geen ander dat je altijd opzoek bent naar hulp. Je wilt je kind voorbereiden op de maatschappij en alle hulp is dan welkom.
Vele instanties zijn we de afgelopen 10 jaar al afgelopen maar uiteindelijk moet je het toch zelf doen. De voordeur is nog niet in het slot gevallen of daar gaan we weer, een kind waarbij de spanning zo is opgelopen dat je denkt: kom nu maar eens kijken wat hier in huis gebeurt.
De spullen vliegen je tegemoet maar de hulpverleenster komt pas over 4 weken terug.
Toch heb ik afgelopen tijd gekeken naar mijn boze zoon en wat het met mij zelf deed. Hij was boos en dan was ik het ook. Waarom trok hij mij hier zo in mee en wat was mijn aandeel hierin? Ik leerde al snel een manier om te voelen wat hier gaande was. Ik onderzocht de situatie en ik vond de sleutel. Zijn boosheid was niet van mij maar mijn pijn. Hij drukte op de knop en ik ging steigeren. Afgelopen jaren heeft hij honderden malen gedrukt op de pijnplek en o wat deed het zeer. Tot ik bewust werd van alles. Hij probeerde mij iets duidelijk te maken en het is gelukt. Als hij boos wordt ga ik bij mezelf te rade, is dit van mij of van hem. De volgende stap is: hoe ga ik hier op reageren.
Tegenwoordig zijn we een leuker gezin, meer ontspannen en hebben we plezier samen. Wat ik ooit stiekem gehoopt had lijkt te lukken, een normaal gezin. Ondertussen kan ik wel zeggen dat het een zegen is, mijn ogen zijn geopend. Ik zoek niet meer buiten mezelf maar zie nu een prachtige jongen waar ik veel van kan leren.
Het Spinnenweb
Ingrid Jansen
