Volgens mij zijn de podia in de Liemers goed gevuld. Ons weekend zat er in ieder geval vol mee. Te beginnen met een bezoek aan het Musiater. Rapunzel vertoonde daar haar kunsten. Tjonge, wat was dat leuk! Al die kleine prinsessen met rode konen op het pluche. Het tovenaarsduo was hilarisch, onze jongste vond ze tè spannend. Tovenaars op een podium maken blijkbaar toch meer indruk dan tovenaars op een tablet. Ze spelen een rol, maar zijn echt, je kunt ze zo aanraken. Op een tablet springt het beeld dan op pauze.
Onze oudste keek ook vol verwondering naar het podium. Rapunzel is dan wel ‘een beetje kinderachtig’, maar je kijkt toch anders naar zo’n productie als je ’s avonds zelf je danskunsten vertoont op een podium. Ze grijpt haar kansen. Als er een podium in zicht is, staat ze er al op. Is er even geen in beeld, dan creëert ze er zelf een. Wij hebben onze salontafel er op uitgezocht. Misschien omdat ze als ‘kleintje’ vaak over het hoofd gezien wordt, want zeg nou zelf: ‘wie wil er niet gezien worden?’
Ook mijn vader beklom het podium. Hij heeft zijn leven tot nu toe vooral in de kas of op het land doorgebracht. Als ‘kleine tuinder’ was het op de veiling moeilijk je met je producten te onderscheiden. Maar regelmatig deelde hij aan de keukentafel trots mee dat de keurmeester zìjn bonen, prei of raapstelen de beste vond. Nu laat hij dus zien wat hij kan op het dorpspodium.
Voor mijn moeder hoeft het allemaal niet zo, die belangstelling. Maar ook zij wil gezien worden, al is hoi, hallo of goedemiddag al genoeg. Ja, en ik? Met deze blog betreed ik natuurlijk ook het podium. En ik groet op straat.
Foto: Jacques Kok
