Speenkruid, meizoentjes, pinksterbloemen, paardenbloemen, hondsdraf, koolzaad; ik kwam ze dit weekend allemaal tegen tijdens mijn hardlooprondje met de hond. Vorig jaar rond deze tijd, schreef ik er ook al over en elk jaar lijkt het of het uit zal blijven, maar ook deze lente weer: De Liemers bloeit.
Op mijn ontdekkingstocht naar mijn politieke ambitie volg ik de online-cursus ‘Mijn droom in actie’. Ik hou van dromen, maar ben er niet zo goed in. Het is waarschijnlijk mijn pragmatisme dat mij ervan weerhoudt eens flink te dromen. Maar zo rennend door De Liemers en kijkend naar die bermbloemen lukt het aardig; ‘1000 bloemen laten bloeien om zo een gelukkige samenleving tot wasdom te laten komen’. Ja lekker zweverig hè, zo voelde ik me ook tijdens dat rondje rennen. Effe niet dat pragmatische ‘maar hoe dan’, effe geen wat-nog-allemaal-te-doen-lijstjes in mijn hoofd, precies waar zo’n rondje voor bedoeld is. Toch gaat ‘1000 bloemen bloeien’ wat mij betreft over pragmatsch ‘doen’. En het mooie is, bloeien is een activiteit die uitstraalt naar de omgeving. Ik heb het, al hollend, zelf ervaren.
‘Laat Honderd Bloemen Bloeien’ was een slogan die politieke leiders in China in 1956 gebruikten om misstanden in het bestuur op te sporen. Op zich niets mis mee, ware het niet dat degene die niet de ‘juiste’ critiek gaven vervolgens werden vervolgd. Niet helemaal het leiderschap dat ik denk dat nodig is om mijn droom te realiseren. Toch zie ik wel het dilemma: ‘1000 bloemen mogen bloeien, maar paardenbloemen verdelg ik, want dat is onkruid.’ Ik houd van een wilde tuin.
Mooi verhaal!