Februari is voorbij. De maand waar op basisscholen flink getoetst wordt en er rapporten worden gemaakt. Dat was te merken op Facebook. Talloze foto’s, filmpjes, spreuken en gedichten kwamen weer voorbij. Ook ik ‘like’ ze wel hoor, maar soms word ik er kriegel van. Zeker van de posts waarin de leerkracht neergezet wordt als iemand die alleen maar bezig is kinderen langs de meetlat te leggen en niet verder kijkt dan de score van 1 tot en met 10, van I+ tot en met V-, van A tot en met E of van zwak tot en met zeer goed.
Ja, ons onderwijssysteem legt veel nadruk op toetsen en presteren en nee, daar zijn niet alle leerkrachten het mee eens en ja, misschien wordt het tijd dat we daar dan eens met z’n allen tegenin gaan (samen met ouders lijkt me, want het gaat immers hún kinderen aan?), maar nu is het nog even zo. Dat betekent echter niet, dat we kinderen zien als een 7, een IV, een B of een matig.
Waar genieten mijn collega’s en ik nou echt van? Niet van die toetsuitslagen hoor, die gebruiken we alleen om nieuwe groeps- en hulpplannen op te stellen om, waar nodig, kinderen extra instructie of uitdaging te bieden.
We genieten veel meer van:
– een kind dat huppelend het schoolplein op komt;
– de jarige job die trots met een muts op samen met zijn vriendje de klassen rond mag;
– het meisje dat in de klas altijd zo verlegen is, maar bij gym één van de fanatiekste spelers is;
– de jongen die zachtjes zit te zingen en niet doorheeft dat jij naar hem kijkt;
– de meiden die samen giebelen om iets waar jij geen chocola van kunt maken;
– kinderen die vol vertrouwen powerpoint-presentaties staan te geven over een zelfgekozen boek;
– de kleuter die onder het voorlezen ongemerkt zijn duim in zijn mond heeft gestopt;
– de kinderen die megafanatiek tafelbal spelen rond de pingpongtafel;
– de meiden die hun vriendin troosten wanneer ze verdrietig is;
– de jongen die zo zat te zweten op de rekentoets, maar nu in de techniekles de vraagbaak is;
– de achtstegroepers die nieuwsgierig rondkijken bij het bezoek aan ‘de grote school’;
– de meid die altijd net iets te snel haar mond open heeft en dat achteraf dan toch zelf doorheeft;
– de verbazing van de groep wanneer een klasgenoot ineens geweldig blijkt te kunnen gitaarspelen;
– het trotse gezicht van de gitarist in kwestie;
– een kind dat het thuis moeilijk heeft, te zien ontspannen;
– de spelletjes die de bovenbouw voor de onderbouw heeft georganiseerd, of
– de bovenbouw die voorleest aan de onderbouw;
– …
De lijst is niet klaar en eindeloos aan te vullen door collega’s. We genieten van de kinderen, van wat ze kunnen, hoe ze samenwerken, wat ze leren, hoe ze zijn… Niet van hun scores.
Ik hoop dat u dat merkt wanneer u op het tien-minutengesprek komt!
Sabine Averdonk is leerkracht aan de Bernadetteschool in Loo. In haar blog kunt u lezen over haar dagelijks leven.
