Eerder deze week hadden wij op de middelbare school van mijn dochter een voorlichtingsavond over de ‘profielkeuze’ voor komend schooljaar. Ze zit nu in Havo 3, en voor volgend schooljaar moet er dus een profiel gekozen worden met de daarbij horende examenvakken. Aangezien dat toch heel nieuwe materie voor ons is, leek ons dat een bijzonder nuttige avond. En even voorop gesteld: dat wás het ook. Echt.
Maar er gebeurde iets raars toen ik die school binnen wandelde. Deze school, het Liemers College, is namelijk ook míjn middelbare school geweest. En de laatste keer dat ik dit gebouw aan de Heerenmäten uitwandelde, was toen ik mijn Havo diploma kwam ophalen. In 1992. En daarna was ik er nooit meer binnen geweest…
We liepen die bewuste avond dus naar binnen, en de tijd stond even stil. Uiteraard waren er dingen veranderd, (waarom hadden wíj vroeger nooit van die fijne picknicktafels? Ik heb volledige pauzes staand doorgebracht, schooltas op de grond tussen mijn voeten, brooddoos in de ene hand en beker thee in de andere hand…? ) er hingen allerlei tv schermen waarop informatie te lezen was over roosterwijzigingen en lesuitval (dat is toch wat anders dan met zijn allen voor een roosterbord te staan dringen waar alles op papier werd bijgehouden) en tegenwoordig is er ook voor elke leerling een kluisje beschikbaar. En op de ramen van het lokaal Engels staan foto’s van mijn helden the Beatles! Wow.
Ik wist meteen blindelings de weg en ik begon mijn man te overladen met verhalen en herinneringen. ‘Kijk! Op deze plek stonden wij in de pauze altijd. Kijk! Die kant op was de garderobe. Daar bóven is de docentenkamer met foto’s van alle docenten. Oh en zó kom je bij de gymzaal. En dáár is het muzieklokaal!’
Mijn man was dus blij toen wij het lokaal in mochten waar het eerste deel van de informatieavond zou beginnen. 😉 Ik liep meteen regelrecht naar een plek achterin, bij het raam. Old habits never die. Bleek trouwens ook de lievelingsplek van mijn dochter te zijn. Haar klas gaf een prima presentatie over de profielen waaruit gekozen kon worden en daarna gingen de ouders individueel met hun kind in gesprek. Wij zijn trouwens altijd een beetje een bijzonder geheel, omdat wij zoveel mogelijk met een moeder, een stiefvader en een vader aanwezig zijn bij dit soort gelegenheden.
Ik had nog steeds het ‘flashback’ gevoel en dat wilde maar niet verdwijnen. Ik begon zelfs een beetje giechelig te worden. Maar dat kon ook komen door de enorme hoeveelheid informatie, op een gegeven moment kon er even niks meer bij. Maar we waren er nog niet, want we moesten nog naar de Reijermanzaal (de grote ruimte in de school waar ook altijd de theateruitvoeringen plaatsvinden, en de diploma-uitreikingen) waar de decaan nog een uitleg zou geven. Mijn dochter had het wel gehad allemaal, en ik was nog steeds enigszins hyper van alle herinneringen en flashbacks. Ik vrees dus dat we iets teveel aan het geinen waren samen, en iets te weinig aan het opletten.
Was ik nou toch maar naar die reünie gegaan eerder dit jaar. Dan had ik me deze avond vast als een volwassen, verantwoordelijke moeder van 40 jaar gevoeld. Maar sorry beste mevrouw de decaan, uw verhaal was echt heel interessant en nuttig. Maar deze avond was ik niet Ruby, de moeder van Kéri. Ik voelde me weer even Ruby, de tiener van 17, die het 5 jaar lang zo ontzettend naar haar zin heeft gehad op deze school.
Ruby Van Den Bergh-Coenraads
Haha Ruby, ik zag bij het stukje over de pauze direct weer de enorme chaos voor me, gangen en aula vol met boekentassen en uitgelaten kinderen. Nu word je er hyper van, toen viel het je niet eens meer op. Het was gewoon zo. En je ging er gewoon over heen, tussendoor of langs op. Time flies…