Als puber keek ik met vriendinnen wel eens The Oprah Winfrey Show of Ricki Lake. Net uit school, op de bank neerploffen, wat drinken, gewoon verder kletsen en ondertussen met een half oog tv kijken. In dit soort programma’s is het principe van ‘sharing’ denk ik goed op gang gekomen. Van alles werd er met elkaar, het publiek in de zaal en de kijkers thuis gedeeld, op het gênante af soms.
Wij op de bank hadden uiteraard overal een mening over (zoals het goede pubers betaamt) en konden met ons hoofd niet bij de stommiteiten die begaan waren en nu open en bloot op tafel werden gelegd.
Inmiddels ben ik ruim twintig jaar verder en wordt er nog steeds van alles met me gedeeld. Nu gelukkig op een veel eerlijker en mooiere manier. De kinderen in mijn klas geven me dagelijks een kijkje in hun leven. In de afgelopen jaren is er al van alles voorbij gekomen. We vieren verjaardagen in de klas, waarbij de kinderen vertellen hoe het die ochtend ging, thuis. Leuk om te horen hoe veel kinderen in bed al worden toegezongen of daar een ontbijtje en cadeautjes krijgen. Elk gezin heeft weer z’n eigen rituelen en gewoontes.
Ik ben getuige van het toeleven naar een weekendje weg, waarbij het kind in kwestie het laatste uur op vrijdagmiddag werkelijk de gymzaal door stuitert! Geweldig vind ik dat. In de eerste plaats is de gymzaal de plek bij uitstek om te stuiteren, maar ik kan me gewoon ook zo goed voorstellen hoeveel zin zo’n kind in het weekend heeft.
Er komen kinderen met verdriet bij me, omdat ze door de les of het kringgesprek ineens weer moeten denken aan opa of oma die ziek of gestorven is of die ze nooit gekend hebben.
Om kwart over drie blijven kinderen nog even hangen om hun hart te luchten, te vertellen waar ze mee zitten thuis of op school.
Ik weet van huisdieren die zijn weggelopen, zijn doodgegaan of juist huisdieren die héél iets grappigs/bijzonders/raars/schattigs/liefs kunnen.
Bij een opdracht over gezegdes herinner ik me iets over ‘op eigen houtje doen’ en over ‘in de doofpot stoppen’. De antwoorden waren erg vermakelijk om te lezen na schooltijd. Stiekeme zakken snoep, kapotte plinten door loslopende konijnen, een moeilijk type-examen in combinatie met een welwillende moeder en een onwetende vader, clandestiene bezoekjes aan slaapkamers van grote broers of zussen… Ik zal omwille van de daders niet teveel uitweiden over klas en jaartal, maar u begrijpt dat dat de leukere nakijkklusjes zijn.
Vooral in de lagere groepen kunnen kinderen verrassend eerlijk uit de hoek komen. Tijdens een kringgesprek over tijden en ochtendrituelen (Hoe laat sta je op? Hoe lang heb je dan geslapen? Wat doe je eerst, wat daarna?) vertelde een leerling een keer (met gemaakte walging en gepaste trots) dat haar vader ’s morgens altijd een heeeeeeele dikke scheet liet. Succes gegarandeerd op die leeftijd. In hetzelfde gesprek vertelde een jongen, ernstig verontwaardigd: ‘Mijn vader en moeder slapen op zondag altijd héél lang uit met de deur op slot!’ Zoals ik al zei: er komt van alles voorbij.
Gelukkig ben ik met dit soort informatie altijd zorgvuldig omgegaan en ik hoop dat mijn oud-collega’s dat ook doen. Ik ben me er namelijk terdege van bewust dat ik nu zelf twee kinderen op school heb. Maar goed: wat ze ook weten, ze laten het vast niet merken tijdens het 10-minutengesprek straks. Doe ik namelijk ook nooit.
Sabine Averdonk is leerkracht aan de Bernadetteschool in Loo. In de blog van Sabine Averdonk kunt u lezen over haar dagelijks leven.
Sabine weer leuk om te lezen.
Sabine wat heerlijk om dit te lezen, en in mijn gedachten ga ik dan jaren terug, waar twee meisjes om dit soort dingen konden huilen en zo smakelijk konden lachen,
en wij wel tijdens een 10 minuten gesprek te horen kregen dat de leraren zo konden genieten van deze twee meisjes.
Weer een prachtig verhaal; zo eerlijk en herkenbaar!