Blog ijsmakers
De stukken van de eerste raadsvergadering staan alweer klaar. Hoewel ik geen dossiervreter ben, helemaal niet zelfs, lees ik natuurlijk wel veel. Raadsstukken dus, maar kranten en opiniebladen sla ik ook niet over. Eén keer per jaar lees ik een boek, een roman. Dat is al weer zo’n 4 weken geleden.
Ik kies het boek met zorg uit, wat niet altijd goed uitpakte, maar ik weet inmiddels wat ik mooi vind: historische romans en familiedrama’s, heerlijk. Niet gek dus dat ik koos voor ‘De IJsmakers’ van Ernest van der Kwast. Zeker omdat onze vakantiebestemming Italie was. Ja, dat jaarlijkse boek lees ik in de schaduw van een parasol (dit jaar zelfs in een hangmat), kids in het zwembad en geflankeerd door mijn man in dezelfde houding, dat zal niemand verbazen.
‘Vijf generaties ijsmakers geven hun geheimen aan elkaar door, maar ook de plicht om het familiebedrijf over te nemen. Giovanni Talamini besluit met deze traditie te breken en kiest voor de literatuur. Dan doet zijn jongere broer Luca een hoogst ongebruikelijk verzoek. Giovanni komt voor de keus te staan nog eenmaal het belang van de familie te dienen of definitef voor zichzelf te kiezen.’ Zo wordt het boek op de achterkant aangeprezen. Het boek houdt me nog steeds bezig. Ik herken de innerlijke strijd te doen wat je denkt dat van je verwacht wordt of te handelen buiten elk kader, behalve dat van jezelf. Maar kan dat laatste wel?
Het lekkerste ijs van de wereld maken ze in Italie, maakten wij onze kinderen wijs. Sorry, lokale Liemerse ijsmakers met overheerlijk schepijs, maar zo’n verhaal maakt de vakantie toch net iets bijzonderder. Vandaar dat we elke dag ijs aten. OK, één keer aten we op de valreep een ijsje bij McDonalds, ook lekker. We waren op Sicilië en daar is granita, schaafijs, de lokale specialiteit. Dat hebben we ook veel gegeten, maar dat telde niet als ijs, vonden onze kinderen, echt niet, dat is gewoon heel koud drinken. Bij het eten van mijn dagelijkse portie granita, heb ik me de hele vakantie afgevraagd: ‘Waarom heet dat bij ons eigenlijk Slush Puppy?’
Granita is de Siciliaanse specialiteit. Wat maken we in De Liemers? Als je het programma van het erfgoedfestival Gemaakt in Gelderland mag geloven, is stenen bakken onze specialiteit. In De Liemers staan/stonden vooral klei-gerelateerde onderdelen op het programma. Hoewel we in meer of minder mate ‘uit de klei getrokken’ en ‘uit dezelfde klei gebakken’ zijn en met ‘onze poten in de klei staan’, vraag ik mij af: ‘Is stenen bakken onze specialiteit?’ Wordt het dan niet tijd dat we bezoekers aan onze regio hun dagelijks portie klei voorschotelen?
